Umsagnir
1957 – 2014
brot
1957-1967
Ferðin til tunglsins (Þ. ´57)
„Dansarnir, sem Bidsted ballettmeistari hefur samið og stjórnað, eru fagrir og listilega stignir af hinum ungu dansendum, sem búa yfir mýkt og yndisþokka æskunnar.“
(Sigurður Grímsson í Mbl.)
Listdanssýning (Þ. ´58)
„Næst þessu var sýndur kátur og skemmtilegur ballett, Brúðubúðin. Þessi ballett vakti mikla hrifningu, e.t.v. ekki síst fyrir það, að þar dansaði mikill fjöldi barna, bæði sem brúður og kostulegir negrastrákar og stelpur.“
(S.S. í Tímanum)
„Þarna (í Brúðubúðinni) kemur manni margt skemmtilega á óvart…….og þá ekki síður svertingjarnir litlu, sem velta skyndilega fram á sviðið og dansa af mestu prýði.“
(Sigurður Grímsson í Mbl.)
Einkennilegur maður (LÆ ´63)
„Sigurður Skúlason leikur soninn Útigang. Það mætti ætla, að þetta hlutverk væri skrifað fyrir Sigurð, svo vel tekst honum að velta sér í þessu gervi Reykjavíkurunglings og gúmmídrengs, sem er útrekinn úr stofunni hans pabba síns. Útigangur er mátuleg sneið handa því hyski, sem rekur börnin úr stofum sínum út í sjoppurnar. Þó er Sigurður ekki jafnvígur á orð og hreyfingar í þessu hlutverki.“
(Baldur Óskarsson í Mbl.)
„…og Sigurður Skúlason gerir Útigangi það góð skil, að hann ber af öðrum leikendum, nema Valdemar (Lárussyni).“
(Loftur Guðmundsson í Vísi)
Næst skal ég syngja fyrir þig (Þ. ´66)
„Það er Sigurður Skúlason sem leikur Dust, óþekktur leikari, ungur, búinn athyglisverðum hæfileikum ef dæma má eftir frumraun hans, og var þó undirbúningur hans í skemmsta lagi, (hljóp inn viku fyrir frumsýningu). Sigurður hefur skýran talanda, nær víða mjög athyglisverðri raddbeitingu, þótt ekki leynist byrjandinn. Viðbrögð hans eru vel lærð, en skortir mýkt hins reynda, hreyfingar snöggar, en oft heldur losaralegar, en óvenjuleg festa er þó yfir hversu hann tekur og skilar verkefni sínu.“
(Agnar Bogason í Mánudagsblaðinu)
„Sigurður Skúlason lék hlutverk Dusts, „lærdómsmannsins“, og gerði undragóða hluti þegar þess er gætt að hann hljóp inn í hlutverkið með tíu daga fyrirvara. Hann er enn við leiknám, og gætti að sjálfsögðu hjá honum nokkurs viðvaningsbrags í limaburði og framsögn, en í heild skilaði hann hlutverkinu með sóma og átti oft mjög góða spretti. Texti hans var erfiður og furðulegt hve vel hann komst frá honum. Hér er á ferðinni mikið efni, ef nokkuð má ráða af þessari frumraun.“
(Sigurður A. Magnússon í Mbl.)
1967-1977
Candida (Þ. ´69)
„En meiri tíðindum sætti í sýningunni mótherji séra Morells, Eugene Marchbanks sem Sigurður Skúlason lék. Sigurður hefur áður komið vel og drengilega fyrir á leiksviði, en Marchbanks er ótvírætt hans bezta hlutverk til þessa, teinungur af manni, fjarska skrýtinn og skoplegur, en teinungur af því tagi sem ævinlega réttir sig upp aftur, óbrjótandi. Sigurður gerði skáldið eins skrýtið og kvenlegt og verða mátti án þess að rjúfa raunsæismörk leiksins, og vakti mesta kátínu í sýningunni; einungi rödd hans virtist full einhæf og fábreytileg enn sem komið er. En ótvírætt vann Sigurður sinn fyrsta umtalsverða sigur á leiksviði með þessu hlutverki.“
(Ólafur Jónsson í Alþýðublaðinu)
„Það sem mest kemur á óvart er aftur á móti leikur Sigurðar Skúlasonar í hlutverki skáldsins Eugenes Marchbanks. Sigurður nær svo áleitnum tökum á þessu hlutverki, að eftir að hann kemur inn á sviðið er návist hans staðreynd, enda þótt hann sé ekki alltaf viðstaddur. Hið gelgjulega, óþroskaða, grunaða hjá Eugene túlkar Sigurður á þann hátt að öllum verður minnisstætt. Ég man ekki í fljótu bragði eftir ungum leikara, sem betur hefur gert en Sigurður. Framsögn hans er svo skýr og hnökralaus, að allt, sem hann segir, kemst til skila, og hinar ýktu hreyfingar, leggja áherslu á það sem er framandi í kyrrstæðu umhverfi. Hlutverk hans verður aðalhlutverk frá þeirri stundu, sem hann mælir fyrstu orðin. Bernhard Shaw gefur sérstaklega í þessu hlutverki snjöllum leikara tækifæri til að vinna sigur. Mér finnst Sigurður Skúlason hafa gefið vonir um eitthvað nýtt í leik með túlkun sinni á Eugene Marchbanks, skáldi, og er varla hægt að ætlast til meira af ungum leikara.“
(Jóhann Hjálmarsson í Mbl.)
Malcolm litli (Þ. ´70)
„Sigurður Skúlason fór með hlutverk Inghams, hins næma listnema sem ekki fær orðað hugsanir sínar eða tekið eigin ákvarðanir, heldur dregst inní „samsærið“ af góðsemi og þegnskap við félaga sína, þó honum sé ljóst frá upphafi hvernig fara myndi. Sigurður túlkaði hlutverkið af hreinni snilld, hvert blæbrigði í rödd og látbragði var gerhugsað og túlkunin öll heilsteypt og hrífandi.“
(Sigurður A. Magnússon í Alþ.bl.)
„Sigurður Skúlason virtist gott leikaraefni þegar ég sá hann fyrst og hefur margt vel gert, en á stundum falin stærri hlutverk og torveldari en hann fengi við ráðið. Í þetta sinn tekst honum verulega upp og hefur aldrei leikið eins vel og nú. Ingham segir fátt og er raunar ótalandi að kalla, en búinn listgáfu engu að síður; leikur Sigurðar er bæði hnitmiðaður og skemmtilegur í öllu.“
(Ásgeir Hjartarson í Þjóðv.)
„Ingham, Sigurður Skúlason, er skínandi vel ritað hlutverk og Sigurði tekst mætavel og allspaugilega upp í þessu verkefni. Margsinnis stelur hann sviðinu frá félögum sínum með einstaklega vel unnum leikbrögðum, og hann forðast yfirleitt þau ótæmandi tækifæri til ýkna, sem eru á hverju strái.“
(Agnar Bogason í Mánudagsbl.)
Lér konungur (Þ. ´77)
„Ef tala á um leiksigra, þá held ég að verði að minnast á túlkun Sigurðar Skúlasonar á Játmundi hinum illskeytta, þar sem hann vefur sig inn og út úr atburðarásinni eins og höggormur, stöðugt brallandi – einskonar tákn hins nýja framagjarna einstaklings sem Machiavelli hafði fjallað um og Shakespeare leit hornauga.“
(Aðalsteinn Ingólfsson í Dagblaðinu)
„Sigurður Skúlason var Játmundur sem svo miklu veldur, þjónn hins illa. Túlkun hans var ákveðin, ef til vill full yfirdrifin, en þar mun um skilning leikstjórans að ræða. Sigurður Skúlason er þannig leikari að óhætt er að trúa honum fyrir texta. Það sem hann flytur kemst frábærlega til skila.“
(Jóhann Hjálmarsson í Mbl.)
„Leikur var almennt á mun hærra stigi en við eigum að venjast, menn léku sem innblásnir. Þreytandi yrði að birta hér langa lofgerðarrollu, aðeins skal minnst á örfá minnisverð atriði: voldugan manneskjuleik Rúriks Haraldssonar, snerpu og spennu Sigurðar Skúlasonar,….“
(Sverrir Hólmarsson í Þjóðviljanum)
1977-1987
Stalín er ekki hér (Þ. ´77)
„Sigurður Skúlason hefur til dæmis ekki oft verið betri, hann hefur náð einkar haglegum tökum á þessu hlutverki…“
(Jónas Guðmundsson í Tímanum)
„Sigurður Skúlason hefur líkamnað andlega leti og værukærð Stjána í hengslalegu göngulagi og slöppum hvapholdum.“
(Sverrir Hólmarsson í Þjóðv.)
Neðanjarðarlestin (Alþýðuleikhúsið ´83)
„Mér fannst þau Guðrún (Gísladóttir) og Sigurður fara ágætlega með þetta efni og persónur hvort um sig, og Sigurður vel að merkja svo sem laus úr viðjum, naut sín miklu betur en lengi hefur sést á hans daglega vinnustað í Þjóðleikhúsinu.“
(Ólafur Jónsson í DV)
Guð gaf mér eyra (LR ´83)
„Sigurður Skúlason fer með hið erfiða hlutverk James og er á sviðinu nær allan tímann. Hann verður að nota táknmál heyrnarlausra stöðugt og einnig túlka það sem Sara segir á fingramáli sínu. Hér eru miklar kröfur gerðar til leikarans, en hann stenst þær með prýði. Ég hef ekki í annan tíma séð Sigurð leika jafnvel. Hér er hann í fyrsta sinn á sviðinu í Iðnó og það er líkast því sem sviðið sjálft hafi laðað fram innileika og næmi í leik hans sem maður hefur ekki séð áður.“
(Gunnar Stefánsson í Tímanum)
Milli skinns og hörunds (Þ. ´84)
„Það er alltaf eins og heimurinn sé að farast þegar Sigurður Skúlason birtist á leiksviði. Hann lætur sér ekki nægja minna en allt sviðið. Böðvar hans kom í gámi frá Kaupmannahöfn, fráskilinn og flæktur í eiturlyfjasmygl. Þennan menntamann úr alþýðustétt túlkaði Sigurður af sannfæringu, sýndi að maðurinn er lítið annað en uppruninn og uppeldið.“
(Jóhann Hjálmarsson í Mbl.)
1987-1997
Hættur, farinn (LR ´90)
„Sigurður er mjög einlægur í leik sínum: Áslákur hengslast ýmist slyttislega um sviðið, reynir á fyndinn hátt að uppfylla hlutverk hins ábyrgðarfulla borgara með misjöfnum árangri eða er algerlega ráðalaus ef allt gengur ekki slétt og fellt. Ég man ekki eftir að hafa séð Sigurð leika betur eða meira frá hjartanu en hann gerir hér.“
(Hrund Ólafsdóttir í Veru)
Gleðispilið (Þ: ´91)
„Af fjölmörgum aukahlutverkum er stærst það sem Sigurður Skúlason lék, Hollenstein, falski Hollendingurinn sem verður fangavörður sýslumanns Kjósarsýslu í Múrnum í Reykjavík. Hollenstein varð óhugnanlegur sadisti í meðförum Sigurðar, en þó ekki einhlítur, og hann naut þess að flytja mergjaðan texta sinn.“
(Silja Aðalsteinsdóttir í Ruv)
„Sigurð Skúlason hef ég sjaldan séð leika betur en í hlutverki þrjótsins, Hollenstæns. Mér fannst að vísu óþarfa áhersla á þjösnaskap og ofbeldi þessa brotthlaupna Íslendings sem þóttist vera hollenskur þegar hann sneri aftur heim eftir skuggalegan feril í útlöndum. En Hollenstæn varð engu að síður lifandi og ljós og sjálfum sér samkvæmur í meðförum Sigurðar.“
(Auður Eydal í DV)
Rómeó og Júlía (Þ. ´91)
„Einkum sýndi Sigurður Skúlason afbragðsgóðan leik og atriðin milli Júlíu og pabba hennar urðu óhugnanlega sterk.“
(Silja Aðalsteinsdóttir í Ruv)
„…en textameðferð var almennt góð. Eina undantekningin þar frá var Sigurður Skúlason í hlutverki Kapúletts. Hann öskraði texta sinn eins og ljón og var alveg á skjön við leikstílinn almennt. Svei mér þá, það hlýtur að vera til önnur leið til að koma skilningsleysi, valdagræðgi, frekju og yfirgangssemi Kapúletts til skila, til dæmis með því að setja einhvern annan leikara í hlutverkið. Þetta var afkáralegt.“
(Súsanna Svavarsdóttir í Mbl.)
Afturgöngur (Frú Emelía ´93)
„Bestan leik á Sigurður Skúlason í hlutverki Engstrands smiðs. Það var lunkin mannlýsing og vel unnin hjá Sigurði, enda er hann langreyndastur leikara í sýningunni. Hlutverk hans er kannski þakklátast, en við megum ekki gleyma að smiðurinn er enginn fákænn alþýðumaður, sem vaninn var að gera gys að í eldri leikritum. Með klókindum kemur hann vilja sínum fram og hefur prestinn að lokum á valdi sínu. Því skilaði Sigurður vel.“
(Gunnar Stefánsson í Tímanum)
Gaukshreiðrið (Þ. ´94)
Sá leikari sem kom þó mest á óvart í sýningunni var Sigurður Skúlason í hlutverki Hardings, þess sem kann allt, veit allt og skilur allt í sálfræðinni, nema sjálfan sig. Ég hef séð Sigurð í ótal hlutverkum og mér hefur ávallt þótt hann vandvirkur leikari. En hann sýnir hér á sér aldeilis nýja hlið og skapar persónu sem er kýrskýr hvernig sem á hana er litið. Raddbeiting hans er svo fjölbreytt – allt eftir hugarástandi Hardings – að hann virkar eins og sérstakt tónverk inni í sýningunni. Þessu fylgir Sigurður eftir með mjög nákvæmu látbragði og svipbrigðum. Frábær vinna.“
(Súsanna Svavarsdóttir í Mbl.)
„Þó langar mig til að nefna sérstaklega þá Sigurð Skúlason og Stefán Jónsson. Sigurður skilar hlutverki Hardings óhemju vel og ég minnist þess ekki að hafa séð hann gera betur í annan tíma.“
(Friðrika Benónýs í Pressunni)
Villiöndin (Þ. ´96)
„Sigurður Skúlason leikur Relling og gerir sér mikinn mat úr litlu hlutverki. Hann var sannfærandi og í leik hans var þessi einlægni sem fær mann til að trúa að leikarinn sé í raun persónan sem hann er að túlka.“
(Silja Aðalsteinsdóttir í Ruv)
1997-2007
Þrjár systur (Þ. ´97)
„Sigurður Skúlason tekst á loft í túlkun sinni og hefur aldrei verið betri.“
(Sveinn Haraldsson í Mbl.)
„Sigurður Skúlason leikur eiginmann Möshu. Hann er reyndar hinn eini sem fær að bregða virkilega á leik í sínu hlutverki og gerir það svikalaust.“
(Auður Eydal í DV)
„Sigurður Skúlason átti stórleik í hlutverki Kúlygins, eiginmanns Möshu. Hann er ótrúlega næmur á tilfinningar annarra og því er framkoma hans oftast í fullkominni mótsögn við líðan hinna persónanna. Hlægilegir tilburðir hans verða því gjarnan til að létta andrúmsloftið sem oft á tíðum er orðið ansi þrúgandi og dapurlegt.“
(Víðsjá/Ruv)
Kirsuberjagarðurinn (Þ. ´00)
„Sigurður Skúlason fór mjög vel með hlutverk bróðurins og náði að túlka tragi-kómíska vídd persónunnar á frábæran hátt. Leonid Andrejevítsj er kátur og kokhraustur í byrjun og sver við líf sitt og heiður að hann muni bjarga málunum. Veikleikar persónunnar eru þó ljósar frá byrjun. Þegar hin óhjákvæmilega ógæfa hefur dunið yfir sveiflast persóna hans alveg yfir á hinn vænginn og Sigurður túlkaði niðurbrot hans á afar sannfærandi máta.“
(Soffía Auður Birgisdóttir í Mbl.)
„Persónurnar verða ekki trúverðugar nema leikararnir gangist inn á aðferð leikstjórans sem krefst þess að persónurnar vaxi innra með leikurunum. Edda Heiðrún Bachman, Ingvar E. Sigurðsson, Edda Arnljótsdóttir og Sigurður Skúlason áttu greinilega auðvelt með að fara þessa leið, þau voru hvert um sig stórkostlegt í þessari sýningu og hef ég aldrei séð Sigurð gera jafn vel.“
(Halldóra Friðjónsdóttir í DV)
Herjólfur er hættur að elska (Þ. ´03)
„Sigurður Skúlason fer með hlutverk Herjólfs og túlkun hans blæbrigðarík og sterk. Þrátt fyrir voðaverkið sem hann fremur er ekki annað hægt en að hafa samúð með þessum breyska manni sem gengur nánast með hjartað utan á sér. Sigurður nostrar við hvert smáatriði í karaktersköpuninni og bætir í safnið enn einni eftirminnilegri persónu.“
(Halldóra Friðjónsdóttir í DV)
Frelsi (Þ. ´05)
„Sigurður Skúlason lendir hér í því sem er oft svo erfitt – að leika karakter sem ekki er hægt að hafa samúð með. Stundum kallað „vanþakkláta hlutverkið“. Sigurður fer svo listilega með hlutverk hins ofbeldisfulla og mislynda heimilisföður sem kúgar allt og alla í kringum sig að hrollur fór um mann í hvert skipti sem hann birtist á sviðinu. Það fer kannski ekki mikið fyrir honum í leikritinu en nærvera hans yfirskyggir allt í þeim senum sem hann kemur fyrir í, jafnvel þótt rétt sjáist grilla í hann í daufu ljósi aftarlega á sviðinu.“
(Valgeir Skagfjörð í Fréttablaðinu)
„Sigurður Skúlason dregur upp ógnvekjandi mynd af ofbeldi, snyrtimennsku og einstaklingshyggju í hlutverki föður, og vert umræðu hvernig sumum leikurum tekst stöðugt að verða betri og betri.“
(María Kristjánsdóttir í Mbl.)
2007 – 2014
Sitji Guðs englar (Þ. ’06)
„Það sem mestu skiptir er hversu vel hefur tekist með karaktersköpunina – og þar vega kannski afi og Abba þyngst. Sigurður Skúlason var yndislegur í hlutverki hins orðljóta en kærleiksríka afa sem segist vera orðinn alger aumingi…“
(Súsanna Svavarsdóttir í Fréttablaðinu)
Hedda Gabler (Fjalakötturinn, Tjarnarbíói ’07)
„Ibsen er aðeins á færi fullþroska listamanna. Um það er sýningin í Tjarnarbíói talandi vottur. Því miður hefur ekkert upp á sig að gefa leikendum umsögn um frammistöðu þeirra. Enginn þeirra ræður við hlutverk sitt eða skilar boðlegri vinnu nema einn, sem kemur ekkert sérstaklega á óvart: Sigurður Skúlason. Sigurður hefur áður leikið skyldar persónur í Ibsen frábærlega vel; ég man sérstaklega eftir Engstrand smið í Afturgöngum fyrir líklega þrettán árum.“
(JVJ í DV)
„Sigurður Skúlason sem lék flagarann og dómarann Brack hvíldi ekki aðeins í persónu sinni, heldur skilaði hann hlutverki sínu vel…“
(Elísabet Brekkan í Fréttablaðinu)
Hetjur (LR ´08)
„Sigurður Skúlason lék hrokafulla yfirstéttarmanninn, Gústaf, sem berst við firringuna, reynir að halda í veruleikaskynið en missir tökin þegar minnst varir. Sigurður fær fyndnasta textann og gerir sér mikinn mat úr honum, svo hlátrasköllin ómuðu í salnum í hvert skipti sem hann opnaði munninn. Satt að segja varð persónan alveg dýrleg í túlkun Sigurðar og alveg ný í hans persónugalleríi sem telur þó á annað hundrað á fjörutíu ára ferli.“
(Silja Aðalsteinsdóttir í TMM)
„Það er Sigurður Skúlason sem ber uppi sýninguna sem orðhákurinn Gústaf og kemur enn einu sinni gleðilega á óvart. Meistaralega og af mikilli nákvæmni dregur hann upp mynd af manni sem felur ofurviðkvæmni bak við samanherptan hroka og árásargirni; og hvernig hann í kjölfar smásigurs á sjálfum sér ofmetnast og ætlar að taka á flug en hörfar aftur með klókindum inn í skelina.“
(María Kristjánsdóttir í Mbl.)
„Sigurður Skúlason leikur aristókrata sem virðist vera hinn sterki í hópnum en er í raun sá sem á erfiðast með að fóta sig í lífinu að stríðinu loknu. Gústaf, sem Sigurður túlkar af mikilli sannfæringu og innlifun, er flottur í tauinu og hefur aðeins dvalist á þessu elliheimili í sex mánuði þegar sagan hefst. Hann hreyfir sig og tjáir eins og sá sem alla tíð hefur notið smekklegs umhverfis. Í fyrstu virðist hann vera fýlupoki og nöldrandi gamall kall, sem álítur sig betri en aðra menn, en svo kemur hin óhugnanlega hræðsla og þráhyggja í ljós. Oft hefur Sigurður verið góður á sviðinu en hér held ég að hann toppi sjálfan sig.“
(Elísabet Brekkan í Fréttablaðinu)
Hvílíkt snilldarverk er maðurinn! (Leikhópurinn Leikur einn´11)
„Leikarinn stendur einn á sviðinu og notar aðeins röddina og látbragðið til að færa áhorfandann inn í alla þá heima sem dregnir eru upp. Skilningur Sigurðar og meðferð á textanum er framúrskarandi að öllu leyti; áhorfandinn finnur að leikarinn þekkir textann í þaula, hefur skýr tilfinningaleg og vitsmunaleg tengsl við hann og bolmagn til að koma honum til skila. Hér sannast enn hið fornkveðna – það er alls ekki erfitt að skilja Sjeikspír ef sá sem fer með textann skilur hann sjálfur.“
(Salka Guðmundsdóttir í Víðsjá á Ruv)
„Í rauninni var það draumur allra leikara sem þarna rættist fyrir framan galopin augu og eyru áhorfenda; Sigurður safnaði einfaldlega saman öllum hlutverkum sem góða leikara langar til að leika! Það var gaman að horfa og hlusta á Sigurð njóta sín og rifja upp hvað þessi fjögurhundruð og fimmtíu ára gamli Breti var mikið séní og hvað Helgi var frábær þýðandi.“
(Silja Aðalsteinsdóttir á TMM)
„Sigurður Skúlason er í rauninni að lýsa yfir ást sinni á þessum höfundi….og kannski er þetta verk Hvílíkt snilldarverk er maðurinn!þetta er líka óður til listarinnar sjálfrar, þetta er verk um leikhúsið og um leikarann….og maður sér það að þarna er leikari kannski að ná einhvers konar hápúnkti…
(Djöflaeyjan á Ruv, Þórhallur Gunnarsson og Símon Birgisson)
„Sigurður Skúlason svíkur engan í meðförum sínum á helstu og fremstu orðræðum leikhúsbókmenntanna…Textameðferð var með eindæmum góð fyrir svo utan að það er þrekvirki að koma öllum þessum gullmolum fyrir hjá verði heilans.“
(Elísabet Brekkan í Fréttablaðinu)
„Hægt er að taka undir orð eins leikhúsgesta er velti fyrir sér hvernig hægt er að fara með slíkan texta af slíkri snilld sem raun bar – texta sem maður gæti tæplega lesið! Aðspurður hvernig hægt væri að muna og flytja textann af hvílíkri snilld, að sýningu lokinni, svaraði listamaðurinn mælski heimildarmanni í hógværð sinni, með því að elska hann. Það leyndist ekki eitt augnablik að það gerir Sigurður Skúlason, hafi hann þökk fyrir að fá mann til að gleyma stund og stað þó ekki væri nema eina kvöldstund í öndverðum maí það herrans ár 2012.“
(Vopnafjörður.is 3.5.´12)
Eldraunin (Þ. ’14)
„Gaman var að sjá hóp af gamalkunnum leikurum sem hafa lítið sést á sviði að undanförnu. Sigurður Skúlason var í hlutverki séra Parris…“
(Silja Aðalsteinsdóttir í Leikdómar Silju)
„Sigurður Skúlason er einnig mjög góður í hlutverki séra Parris. Parris er fáfengilegur og ágjarn maður. Hann á erfitt með að lifa í sátt og samlyndi við umhverfi sitt og hefur heldur ekki styrk til þess að standa gegn fjöldanum og kveða niður bábiljur.“
(Sigurður G. Valgeirsson í Morgunblaðinu)
„Ekki verður hjá því komist að nefna þann fjársjóð sem Þjóðleikhúsið á í fólki eins og Arnari Jónssyni, Guðrúnu Gísladóttur og Sigurði Skúlasyni. Þau léku við hvurn sinn fingur í þessu sterka verki og sköpuðu eftirtektarverðar persónur. “
(Jakob Bjarnar Grétarsson í Fréttablaðinu)
